Ministerie van Agitatie

Politiek

De Minister wordt in kranten ten onrechte omschreven als 'anarchist'. Hij beschouwt zichzelf veeleer als een radencommunist, soms als een anarchocommunist en op zon- en feestdagen als een libertair communist. Hij oscilleert dus een beetje en soms verandert hij wel eens van gedacht.

Hij is namelijk niet altijd overtuigd van zijn gelijk en als de omstandigheden hem daartoe dwingen, past hij zijn mening aan. Dat is gemakkelijker dan de realiteit aanpassen. En minder vermoeiend ook.

Soms leert hij ook uit zijn ervaringen of die van iemand anders. Zo is hij nogal onder de indruk van het falen van Syriza en de Griekse coalitie. Al was dat volgens sommigen van zijn kameraden - zoals die van de KKE - perfect voorspelbaar.

Verkiezingen en Voorhoede

Doorgaans stemt hij op de PVDA. Al is hij wat misnoegd omdat ze zich steeds duidelijker naar het centrum bewegen en reformistisch worden. De Minister vreest echter dat een revolutie onvermijdelijk en noodzakelijk is. Hij denk dat we die dus maar beter voorbereiden. Of dat vandaag via een politieke partij moet en of die partij dan een voorhoede moet zijn met professionele revolutionairen, is voor de Minister niet duidelijk. Soms denkt hij van wel; dat heeft de geschiedenis aangetoond en wat is het alternatief? Soms denkt hij echter van niet en meent hij dat spontaneïstische opstanden, verzet en plaatselijke autonome comité's het werk kunnen klaren op een veel democratischer manier. Soms denkt hij ook dat het zinvol is om aan verkiezingen deel te nemen. Zo stond hij eens als onafhankelijke op een lijst van de PVDA en als zichzelf op een lijst van Leef! Kort daarop - meestal als hij zijn stemmen geteld heeft - is hij er van overtuigd dat verkiezingen nergens toe leiden en dat ze vooral poppenkast zijn die de status quo moeten bestendigen.

Dialectiek

Dat alles betekent dat u hem wel eens op tegenspraak kan betrappen. Maar ten gronde wijkt hij nooit ver af van de vaststelling dat zowel het kapitslisme als de burgerlijke democratie hun beperkingen hebben. En dat vooral zijn klasse - het proletariaat dus - daarvan de rekening voorgeschoteld krijgen. Die hij overigens vaak niet kan betalen. Het kapitalisme en de burgerlijke democratie zijn niet in ons belang. Zoveel is duidelijk.

Hij baseert zich op de methodologie van Marx en Engels, met name het historisch, dialectisch materialisme.  Kort uitgelegd gaat hij er dus van uit dat er geen breuk is tussen heden en verleden en dat die er ook niet zal zijn met de toekomst. Die vloeien uit elkaar voort en de situatie vandaag is het resultaat van botsingen en krachtsverhou- dingen uit het verleden. De toekomst zal niet anders zijn: het resultaat van ons handelen vandaag. Hij meent ook dat materiële omstandigheden in grote mate ons denken en dus handelen bepalen. Het zijn veeleer de concrete behoeftes die ons sturen. Al is hij het met Gramsci, Reich, Debord en Lakoff eens dat emoties en ideeën ook een bijzondere rol spelen en een materiële kracht kunnen worden. Spooky, eigenlijk.

-ismes

Logischerwijze is hij geen voorstander van staten en dus evenmin van nationalisme. En racisme en seksisme lijken hem gewoon achterlijke ideeën, gebaseerd op ongefundeerde angst. Hij heeft een bijzondere affiniteit met het feminisme en beschouwt zichzelf ook als dusdanig. Het patriarchaat lijkt hem een van de kernproblemen van onze en veel voorgaande samenlevingen. Het opdoeken daarvan beschouwt hij als een prioriteit.

Hij heeft het wat moeilijker met speciesisme omdat zijns inziens dieren geen rechten kunnen laten gelden en er binnen het universum geen moraal is, die de mens oplegt dat hij lief zou moeten zijn voor andere dieren. De Minister vindt het verstandiger om een hond voor een kar te spannen dan in een kar te zetten die de mens dan voort trekt. Hij eet ook graag vlees en heeft geen bezwaar tegen ritueel slachten. Dat komt omdat volgens hem de levenskwaliteit van het dier belangrijker is dan de laatste ogenblikken. Daarom is hij wel tegenstander van de commodificatie van dieren. Als ze louter dienen voor de winstmaximalisatie, hebben ze een gruwelijk leven in batterijen of kisten. Dat komt hun welzijn niet ten goede en dus evenmin hun gezondheid en dus ook niet de kwaliteit van hun vlees.

De Minister gelooft tot slot niet in goden, maar dat spreekt voor zich. Hij is wel een vreemde kwast, maar niet gek.